Kopalnia Ludwik została uruchomiona w 1872 roku, po odkupieniu przez Alberta Borsiga w 1867 roku pola górniczego. Nosiła nazwę Ludwigsglück. Na początku XX wieku przeprowadzono rozbudowę i modernizację kopalni. Mały zakład wydobywczy został przekształcony w dużą kopalnię węgla. Dokonana rozbudowa zmieniła dotychczasowy XIX-wieczny układ przestrzenny, eksponując budynki w nowej, starannie zaprojektowanej formie architektonicznej.
W około 1928 roku, kopalnia Ludwik posiadała cztery szyby: wydobywczo - zjazdowy Conrad/Tadeusz, wydobywczy Ernst/Erazm, wentylacyjno - podsadzkowy Anna oraz wentylacyjny Wetter. Do 1945 roku właścicielem zakładu była spółka akcyjna Borsigwerk. Po nacjonalizacji zakładu przez państwo polskie, należała do Zabrzańskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego. W 1958 roku kopalnia została połączona z kopalnią Concordia i od tej pory zakład nosił nazwę Ludwik-Concordia. Kopalnię zlikwidowano w końcu lat 80-tych. Po likwidacji, kopalnia Ludwik miała zostać w całości wyburzona ale nie zgodził się na to ówczesny dyrektor. Niestety w latach 90-tych została rozebrana wieża szyby Erazm. Jego nadszybie oraz zabudowania szybu Tadeusz przetrwały do roku 2017.
Od 2006 roku, część zabudowy Kopalni Ludwik jest wpisana do rejestru zabytków województwa śląskiego.
(obiekt znajduje się na prywatnym terenie i obowiązuje całkowity zakaz wstępu)
Zabudowania kopalni Ludwik w maju 2013
Zabudowania dawnej kopalni Ludwik w Zabrzu. Powstała w 1872 roku, jako Ludwigsglück. Po prawej stronie wieża szybu Tadeusz.
Pracowałem na ludwik concordia w latach 1968 /75 jako sygnalista fajna gruba”