Kopalnia Mikulczyce została utworzona po połączeniu kilku pól górniczych 22 sierpnia 1906 roku. Zakład należał do przedsiębiorstwa Donnersmarckhütte AG i taką też nosiła nazwę Donnersmarckhüttegrube. Budowę szybów rozpoczęto w 1901 roku, a eksploatacja była prowadzona w 1903 roku w rejonie pola o nazwie Neue Abwehr. Dwa szyby kopalni - Adolf (późniejszy Jan) zgłębiono w latach 1901–1906, a szyb Elisabeth (późniejszy Bolesław) powstał w latach 1906–1912. W 1908 roku, po dwóch latach budowy, oddano do użytku sortownię. W między czasie powstały też budynki cechowni, łaźni, kotłowni i rozdzielni elektrycznej. W 1912 roku kopalnia zatrudniała ponad 2700 górników, a jej wydobycie sięgało miliona ton węgla.
Niestety, w podziemiach mikulczyckiej kopalni doszło też do ogromnej tragedii. 10 stycznia 1923 roku, na poziomie 282 m., na skutek awarii lokomotywy benzolowej, doszło do pożaru. Odciął on przebywającym tam górnikom drogę ucieczki. Zginęło wówczas 45 górników.
Od 1927 roku Kopalnia w Mikulczycach należała do Gwarectwa Castellengo-Abwehr i nosiła nazwę Abwehr. W 1945 roku, po przejęciu przez polską administrację, kopalnia przyjęła nazwę Mikulczyce. 1 października 1960 zakład został połączony z Kopalnią Węgla Kamiennego Rokitnica i utworzył Kopalnię Węgla Kamiennego Mikulczyce-Rokitnica. Po tym czasie całe wydobycie węgla z pola Mikulczyce, odbywało się szybem Gigant i na tym kończy się historia wydobycia węgla w Mikulczycach. W 1989 roku, nastąpiła likwidacja pola górniczego w Mikulczycach. Do 1995 roku wyburzono prawie wszystkie naziemne obiekty kopalni wraz z wieżami szybowymi. Do dzisiaj zachowało się kilka budynków z początku XX wieku. Pamiątką po kopalni jest okazały i architektonicznie wartościowy budynek cechowni z 1908 roku.
Na podstawie informacji:
Kamil Fijałkowski "Nasze Mikulczyce" Miejska Bibliotek Publiczna w Zabrzu,
Wikipedia.org