Elektrociepłownia Szombierki w Bytomiu. Zaprojektowali ją sławni architekci, Georg i Emil Zillmann, twórcy osiedla Nikiszowiec. Zakład produkował prąd od 29 listopada 1920 roku.
Budowę elektrowni Bobrek rozpoczęto po zakończeniu I wojny światowej. Początkowo zakład planowany był jako fabryka prochu, może o tym świadczyć solidna i potężna konstrukcja, typowa dla budowli o charakterze militarnym, jednak ze względu na zapotrzebowanie na wykorzystanie węgla odpadowego z należącej do spółki kopali Bobrek i Szombierki obiekt zaadaptowano dla potrzeb elektrowni. Inwestorem była niemiecka spółka Schaffgotsch Bergwerksgesellschaft GmbH należąca wówczas do Joanny Gryzik głównej spadkobierczyni majątku po Karolu Goduli i jej męża Hansa Ulryka Schaffgotsch.
Elektrownię otwarto 29 listopada 1920. Pierwszymi urządzeniami, które rozpoczęły pracę, były cztery kotły typu Babcock i turbozespół WUMAG o mocy 12,8 MW. W następnych latach uruchomiono 19 kotłów typu Steinmiller, Babcock-Wilcox i Babcock, a także cztery turbozespoły WUMAG i GMA WUMAG. W 1925 roku na wieży elektrowni zamontowano czterostronny zegar marki Siemens und Halske, sprzężony z 54 zegarami działającymi w zakładzie. Podczas najlepszego okresu w historii „Szombierek” – ok. 1930 r. – w zakładzie pracowało ponad 900 osób. Była to wówczas jedna z największych elektrowni w Europie. W 1937 roku wzniesiono najwyższy z trzech kominów elektrowni o wysokości 120 metrów, natomiast w latach 1939–1944 osiągnęła maksymalną moc 100 MW.
Elektrownia Szombierki była jednym z pierwszych zakładów, które po wkroczeniu Armii Czerwonej do Bytomia w 1945 r. rozpoczęły działalność. Jest to zasługa pracowników, którzy pomimo ewakuacji większości kierownictwa doprowadzili do rozruchu. W tym samym roku oddziały Armii Czerwonej zdemontowały część urządzeń i wywiozły je w głąb Rosji. Trafiły tam trzy kotły, jeden turbozespół i dwa transformatory sprzęgłowe. 15 maja 1945 roku zakład został przekazany władzom polskim. Zostały w nim cztery turbozespoły i 20 kotłów, co pozwalało na osiągnięcie mocy 70 MW.
W latach 1947–1948 zamontowano 3 kotły typu La Mont oraz dwa turbozespoły typu Skoda-35 MW i I Brneńska. Dzięki temu w 1955 roku osiągnięto moc 108 MW. Elektrownia w Szombierkach była wtedy jedną z największych elektrowni w kraju.
W latach siedemdziesiątych zakład przekształcono z elektrowni kondensacyjnej w elektrociepłownię. W związku z tym rozbudowano technologiczne układy ciepłownicze, oddano do użytku m.in. wymienniki ciepła, rurociągi magistrali „północnej” i „południowej”. W 1974 roku uruchomiono kocioł wodny WR-25 i poszerzono układ wymienników ciepła mocy 106 MW do158 MW. W 1987 roku doprowadzono do Zakładów Gumowych Górnictwa w Łagiewnikach specjalny rurociąg, za pomocą którego dostarczane było ciepło w postaci pary. W 1992 roku wycofano stare kotły rusztowe z okresu międzywojennego i uruchomiono nowy kocioł OR-32. W 1993 roku został powołany do życia ZEC Bytom S.A. oraz ukończono budowę „Magistrali spinającej” EC Szombierki z Elektrociepłownią Miechowice, która połączyła oba zakłady rurociągami ciepłowniczym i parowym. W latach 1995–1998 EC Szombierki zakończyło wytwarzanie energii elektrycznej. Później obiekt był „źródłem rezerwowo-szczytowym systemu ciepłowniczego miasta”. Wygaszenie produkcji w zakładzie nastąpiło w październiku 2011 roku. (Tekst Wikipedia)
Albumy zdjęć
Kwiecień 2011 - zwiedzanie elektrociepłowni.
Czerwiec 2017 - wnętrza zakładu po sześciu latach.
Grudzień 2022 - kilka ujęć z zewnątrz.
Luty 2020 - Przed wschodem słońca.
Styczeń 2017 - Elektrociepłownia Szombierki zimą.
Pozostałe wpisy z Elektrociepłownią Szombierki w tle.
Kwiecień 2011
Widok z jednego okna
Śląsk z Góry Świętej Doroty